ÁN ÞÍN
Án þín ég verða mundi voðalegur róni,
verstur hér á Fróni.
Án þín ég sökkva mundi sukk og svínaríið
í.
Því þú mín auðna ert
og allt er kalt og bert
og allt er einskisvert
án þín, án þín.
Án þín ég sé ei lengur sólarljósið
bjarta
sinni fegurð skarta.
Án þín ég gleðst ei þó að vorið
skrýði skóg og mó.
Það anga engin blóm
og engin stjarna skín,
og allt er auðn og tóm
án þín.
Með þér ég vildi yfir Arabíu fara
eða Sa-ha-hara.
Með þér ég óttast mundi hvorki krókódíl
né fíl.
Og ein með börn og bú
í bænum Timbúktú
ég una mundi mér
með þér, með þér.
Með þér ég eflaust gæti unnið heiminn sjálfan,
í það minnsta hálfan.
Með þér ég arkað gæti yfir Norðurpól
um jól.
Og undir íshafssnjó
í ástarsælli ró
ég una mundi mér
með þér.
Texti: Jónas Árnason