BORÐSÁLMUR
Það er svo marg ef að er gáð,
sem um er þörf að ræða.
Ég held það væri heillaráð
að hætta nú að snæða.
Heyrið þið snáða!
Hvað er nú til ráða?
Það mun best að bíða
og hlýða.
Á einum stað býr þrifin þjóð
með þvegið hár og skjanna.
Við húsbændurna holl og góð
sem hundrað dæmi sanna.
Hvað er að tarna?
Hvað sagðirðu þarna?
Mættum við fá meira
að heyra!
Mér hefur verið sagt í svip,
að hún sig taki að ygla.
Og ætli nú að eignast skip,
þótt enginn kunni að sigla
Við litlu má gera.
Látum svona vera.
Þeir ýtast þá með árum
á bárum.
Nú eru líka níu menn,
sem nóttina eiga að stytta.
Þó varla nokkur viti enn,
hve vænleg ráð þeir hitta.
Segðu' ekki lengur!
Seinna veit hvað gengur.
Mættum við fá meira
að heyra!
Á einum stað býr einnig fólk
sem alltaf vantar brýni.
Það lifir þar á mysu og mjólk,
en mest á brennivíni.
Æ, hvaða skrambi!
Ætli þeir standi á þambi?
Mættum við fá meira
að heyra!
Þar hefur verið sofið sætt,
en sungið nokkru miður.
Og ullin fremur illa tætt,
en allra bezta fiður.
Ætli' það sé undur,
þótt á þá renni blundur!
Mættum við fá meira
að heyra!
Þar eru blessuð börnin frönsk
með borðalagða húfu.
Og yfirvöldin illa dönsk
á annarri hverri þúfu.
Hættu nú, herra!
Hér mun koma verra,
sem þér er betra' að þegja' um
en segja' um.
Texti: Jónas Hallgrímsson