DALAKOFINN

^AmVertu hjá mér, Dísa, meðan ^Dmkvöldsins klukkur ^E7hringja
og ^Amkaldir stormar ^Cnæða um ^Gskóg og ^G7eyði^Csand; ^E7
þá ^Amskal ég ^E7okkur bæði ^Amyfir ^C7djúpið dökka ^Fsyngja ^E7
Amheim í ^Ebdimdalinn, ^Amþar sem ég ^Dmætla' að ^Ambyggja og ^E7nema ^Amland.

Kysstu mig ...kysstu mig. Þú þekkir dalinn Dísa,
þar sem dvergar búa í steinum, og vofur læðast hljótt
og hörpusláttur berst yfir hjarn og bláa ísa,
og huldufólkið dansar um stjörnubjarta nótt.

Og meðan blómin anga og sorgir okkar sofa
er sælt að vera fátækur, elsku Dísa mín,
og byggja sér í lyngholti lítinn dalakofa
við lindina, sem minnir á bláu augun þín.

Ég elska þig; ég elska þig og dalinn, Dísa
og dalurinn og fjöllin og blómin elska þig.
í Norðri brenna stjörnur, sem veginn okkur vísa,
og vorið kemur bráðum ... Dísa, kysstu mig

Lag:         Arch. Joyce
Texti:       Davíð Stefánsson

Sendið mér gjarnan póst ef þið finnið villur í textunum
en takið gjarnan fram við hvaða texta er átt.