DRAUMUR HJARÐSVEINSINS
Í birkilaut hvíldi ég bakkanum á.
Þar bunaði smálækjar spræna.
Mig dreymdi, að í sólskini sæti ég þá
hjá smámey við kotbæinn græna.
Og hóglega í draumnum með höfuðið lá
í hnjám hinnar fríðustu vinu,
og ástfanginn mændi ég í augun hin blá,
sem yfir mér ljómandi skinu.
Úr fíflum og sóleyjum festar hún batt,
þær fléttur hún yfir mig lagði.
Þá barðist mér hjartað í brjóstinu
glatt,
en bundin var tungan og þagði.
Loks hneigir hún andlitið ofan að mér,
svo ilmblæ af vörum ég kenni.
Ó fagnaðar yndi, hve farsæll ég er.
Nú fæ ég víst kossinn hjá henni.
En rétt þegar nálgaðist munnur við munn,
að meynni var faðmur minn snúinn,
þá flaug hjá mér þröstur, svo þaut
við í runn,
og þar með var draumurinn búinn.
Texti: Steingrímur Thorsteinsson
Lag: