GÆSAMAMMA
Gæsamamma gekk af stað
með gæsabörnin smáu,
niðri´ á túni´ hún ætlaði´
að eta grösin lágu.
Þá kom hrafninn: kra, kra, krá,
kolsvartur í framan,
hann eta vildir unga smá,
ekki var það gaman.
Gæsin hvæsti: „Farðu frá!
þú færð ei unga mína!“
og undir vængjum vafði smá
veslingana sína.
En hrafninn krunkar: „Kelli mín
ég kroppa þig í stélið,
og síðan bít ég börnin þín,
og brýt þau öll í mélið.“
Þennan býsna ljóta leik
Lobba sá, og undur
var hún fljót að koma á kreik
með kjaftinn glenntan sundur,
svarta krumma óð hún að
og ætlaði hann að bíta,
þá fjótur krummi flaug af stað
því fjarska reið nvar „t´ta“.
Þá varð Gæsamamma glöð,
góð við sína krakka,
sagði: „Við skulum, hó, hæ, hröð
henni Lobbu þakka.“
Þú hefur, tíka, lið mér léð;
þó lítil sé það borgun,
skaltu eta okkur með
okkar graut á morgun.
Lag: Steinunn María Steindórsdóttir
Texti: Björn B. Birnir