HAGAVAGNINN
Stúlkan mín á heima vestur' í Högum, hún
er í búð við Laugaveg.
Miðdepill í ótal ástarsögum, enginn veit það
betur' en ég.
Babydoll hún selur og nælonsokka og sjálf um nætur
klæðist því.
Í rauðu hári hefur hún hvíta lokka, hún
er sæt í bikini.
Mig dreymir hennar fríða yndisþokka þegar ég er
háttaður.
Hún er óræð eins og myndirnar á Mokka svo maður
verður gáttaður.
Með fagursveigða vör sem venusboga og vöxturinn svona la,
la, la.
Sem götuvitar grænu augun loga og göngulagið cha, cha, cha.
Og næfurþunnum náttkjólum hún klæðist
svo næstum sést þar allt í gegn.
Til hennar hverja nóttu hugur læðist því einlífið
er mér um megn.
Með henni er ég alltaf einhvern veginn óstyrkur og skortir
magn.
Hana sæll ég leiði Laugaveginn við laumumst inn í
Hagavagn.
Ég stundum fæ að faðma hana' á kveldin uns fer hún
í sitt Babydoll.
En samt til þess að sefa ástareldinn ég syng við
hana' í dúr og moll.
Og þótt mig stundum langi að vera lengur slíkt leyfist
ekki' að tala um.
Hún segir alltaf: "Ertu vitlaus drengur? Þú ert að
missa' af vagninum".
Með Hagavagni held ég burtu síðan, já held þá
í mitt kalda ból.
Mig dreymir hennar yndisþokka þíðan og þennan gegnumsæja
kjól.
En sú er von að seinna þetta breytist við Babydoll og brúðkaupskoss.
Þá um nótt hjá henni að vera veitist og vagninn
ekkert hrellir oss.
Lag: Jónas Jónasson
Texti: Ragnar Jóhannesson