HALLORMSTAÐARSKÓGUR
Bláfjólu má í birkiskógum líta.
Blessað sé norðurhvelið sem mig ól.
Hallormur, má þá ei til einhvers nýta
þinn unga vin á nýjum sparikjól,
alkominn heim um Atlandshafið hvíta,
og ákveðinn að lifa næstu jól,
floginn sem engill austurá Fljótsdalshérað
er angar ljúft við Fljótsins dreymnu ró
og aldrei hefur áður verið þérað:
-á yður prófar hann sína nýju skó.
Ó þvílíkt grín sem þessi pamfíll
er að
þeinkja og syngja í yðar græna skóg.
Hann sem fór áður vegarvillt í borgum
og vínin drakk í margri ljótri kró,
hann sem var áður haldinn þyngstum sorgum,
-hugsaði bitrast er hann glaðast hló,
hann sem var áður afglapinn á torgum
er orðinn skáld í Hallormsstaðarskóg.
Ég unni forðum ungmey fyrir handan,
andlausri dúfu á bökkunum við Níl
þaðan sem uppvex ljúfust fyrir landann
ein lítil sígaretta kennd við Fíl.
Úr þessu lifi ég aðeins fyrir andann,
hinn eina sanna fljótsins krókódíl.
Héðan í frá er fortíð mín í
ösku
og framtíð mín er norðurhvelsins ljóð.
Líkt og hjá pósti lokuð bréf í tösku
lít ég guðs forsjón - eða heljarslóð.
Bros mitt er ljúft sem brennivín á flösku.
Ég býð þér dús, mín elskulega þjóð.
Maríuklukkan grær á grænum völlum
guðhrædd og prúð sem feimið barn í söng;
og hún er best af blómunum mínum öllum,
-það borðar hana dalakindin svöng.
Pósturinn gisti að Grímsstöðum á Fjöllum,
gaman er þar um sumarkvöldin löng.