Í BREKKUNNI
Þegar águstnóttin nálgast
nýt ég þess að vera til.
Tæli fram í hugann horfna huldumey.
Að vera með í Dalnum
er það eina sem ég vil.
Þá er gleðin fölsknalaus á Heimaey.
Með rómantík og reyktan lunda
rölti ég til vinafunda.
Ástin enn í gömlum garpahjörtum býr.
Þar er mannsins mýkt og gæska.
Þar er undur fögur æska
enn í dag að yrkja lífsins ævintýr.
Í Brekkunni er sungið dátt
um hetjudáð og höf.
Gullkornin sem Geiri og Ási
færðu oss að gjöf.
Um ástir, víf og villta strengi
um stranga sókn og góða drengi
og hetjudáð á ystu nöf.
Um bjarta von hjá blíðum meyjum
perlurnar hans Árna úr Eyjum
og ofurmenni eins og Binna í Gröf.
Ég raula Bjartar vonir vakna
vökva sálina og sakna
einhvers sem ég veit, að er hér eflaust enn.
Um Dalinn þrumukátur dansa
og augun í þér glansa
undir Fjósakletti af ást ég innan brenn.
Flytjandi: Bræðurnir Brekkan
Lag: Jón Ólafsson
Texti: Bjartmar Guðlaugsson