EINU SINNI Í ÆTTBORG DAVÍÐS
Einu sinni í ættborg Davíðs
ofur hrörlegt fjárhús var.
Fátæk móðir litverp lagði
lítið barn í jötu þar.
Móðir sú var meyjan hrein,
mjúkhent reifum vafði svein.
Kom frá hæðum hingað niður
hann sem Guð og Drottinn er.
Jatan varð hans vaggan fyrsta,
vesælt skýli kaus hann sér.
Snauðra gekk hann meðal manna,
myrkrið þekkti' ei ljósið sanna.
Móður blíðri barnið helga
bernsku sinnar dögum á
hlýðni sýndi' og virðing veitti,
vann það starf er fyrir lá.
Kristin börn í bernskurann
breyta vilja eins og hann.
Æska hans var æsku vorrar
æðst og sönnust fyrirmynd.
Hann var lítill, óx með aldri,
átti bros og táralind.
Hann því skilur hryggð í geði,
hann er með í leik og gleði.
Loks vér sjá hann fáum frelsuð
fyr' hans blóð og sáttargjörð.
Því það barn, svo blítt og hlýðið,
ber nú allt á himni' og jörð,
börn sín leiðir áfram öll
upp til sín í dýrðarhöll.
Ei á jörð í jötu lágri
jólabarnið sjáum þá.
Við Guðs hægri hönd hann situr,
hann þar fáum vér að sjá,
er við stól Guðs standa glöð
stjörnum lík hans börn í röð.
Texti: Friðrik Friðriksson