-- SJÓMANNALÖG --

ÉG ER KOKKUR Á KÚTTER FRÁ SANDI

Ég er kokkur á kútter frá Sandi.
Ég fæ kjaftshögg hvern einasta dag.
Og ekki líður mér betur í landi,
ef ég lendi við konuna í slag.

Hún er tvígild að afli hún Tóta
og ég tala ekki um sé hún reið,
enda tek ég þá fljótast til fóta,
því að flótti er sú einasta leið.

Ég var var ungur er Tóta mig tældi,
okkar trúlofun samstundis birt.
Og í hjónaband þvínæst mér þvældi,
það var óveðursblandið og stirt.

Því þegar frá leið hljóp fjandinn í svínið,
og fædd voru ellefu börn,
þá var búið með gaman og grínið,
þá var grátur mín síðasta vörn.

Því á kvöldin er kjaftshöggin dundu,
svo í kjammana báða mig sveið
og tárin af hvörmum mér hrundu
þegar hræddur und´ rúmið ég skreið.

Já, þá skemmti hún sér skjátan sú arna
er hún skammirnar dynja á mér lét,
meðan ég hímdi hundflatur þarna
og hreyfði mig ekki um fet.

En á kútternum allir sig krossa
ef ég kem fram með viðbrenndan graut
og skipstjórans brástjörnur blossa
meðan bölvar rétt eins og naut.

Og ef kjötsúpan virðist með kekkjum,
eða kjötbollan reynist of hrá,
þeir kenna slíkt helvískum hrekkjum,
svo hefst skemmtunin vöngum mér á.

Ef ég lifað fæ lengur en Tóta,
er hún leggur á eilífðarbraut,
skal ég dansa og daganna njóta
og elda dýrindis rúsínugraut.

En mig hryllir, ef hittumst við aftur,
er ég héðan af jörðinni fer,
nema einhver mér ókunnur kraftur
komi óðar og liðsinni mér.

ÉG ER SJÓARI

Ég er sjóari og sigli um haf,
sem sorg og gleði mér gaf
og ég kyssi konurnar meðan flýtur mitt fley.
Út um allan heim á ég helling af þeim
og ég er og verða mun sjóari þar til ég dey.

Ég hef þrælað, aflað og eytt,
elskað, drukkið og veitt,
frá blautu barnsbeini á döllum af margs konar gerð
og ég fer ekki í land nema fleytan sé strand,
og ég held áfram að sigla uns kemur mín síðasta ferð.

HANN VAR SJÓMAÐUR

Hann var sjómaður dáðadrengur,
og drabbari eins og gengur.
Hann sigldi í höfn
um snæfexta dröfn,
þegar síldin hún sást ekki lengur.

Svo breiðan um herðar og háan
í Hljómskálanum ég sá hann
Hið kyrrláta kveld
lagði kvöldroðans eld
yfir flóann svo breiðan og bláan.

SUÐUR UM HÖFIN

Suður um höfin að sólgylltri strönd
sigli ég fleyi mínu til að kanna ókunn lönd.
Og á meðan ég lifi ei bresta þau bönd,
sem bundið mig hafa við suðræna strönd.

Hún kom sem engill af himni til mín,
heillandi eins og þegar sólin björt í heiði skín.
Og yndisleg voru þau ævintýr mín
og indisleg hin freyðandi vín.

Þegar dagur var kominn að kveldi,
þá var kátt yfir börnum lands.
Þá var veizla hjá innfæddra eldi
og allir stigu villtan dans.

Suður um höfin að sólgiltri strönd
svífur minn hugur, þegar kólna fer um heimalönd.
Og meðan ég lifi, ei bresta þau bönd,
sem bundið mig hafa við suðræna strönd

SÍLDARVALSINN

Syngjandi sæll og glaður
til síldveiða nú ég held.
Það er gaman á Grímseyjarsundi
við glampandi kvöldsólareld.
Þegar hækkar í lest og hleðst mitt skip
við háfana fleiri og fleiri.
svo landa ég síldinni sitt á hvað
á Dalvík og Dagverðareyri.

Seinna er sumri hallar
og súld og bræla er.
Þá held ég fleyi til hafnar
í hrifningu skemmti ég mér.
Á dunandi balli, við dillandi spil
og dansana fleiri og fleiri
því nóg er um hýreygð og
heillandi sprund,
á Dalvík og Dagverðareyri

Á dunandi balli, við dillandi spil
og dansana fleiri og fleiri
því nóg er um hýreygð og
heillandi sprund,
á Dalvík og Dagverðareyri

ÞAÐ GEFUR Á BÁTINN VIÐ GRÆNLAND

Það gefur á bátinn við Grænland
og gustar um sigluna kalt,
en togarasjómanni tamast það er
að tala sem minnst um það allt.
En fugli sem flýgur í austur,
er fylgt yfir hafið með þrá.
Og vestfirskur jökull, sem heilsar við Horn
í hilling með sólroðna brá
segir velkominn heim, yfir hafið og heim.
Þá er hlegið við störfin um borð.

KOKKURINN VIÐ KABYSSUNA STÓÐ

Kokkurinn við kabyssuna stóð, fallera,
og kolamola oní hana tróð, fallera.
Kámugur um kjaftinn bæði' og trýn, fallera,
kann hann ekki' að skammast sín, það svín fallera.

SUÐURNESJAMENN

Sæmd er hverri þjóð
að eiga sægarpa enn.
Ekki var að spauga
með þá Útnesjamenn.