SKJÓNUKVÆÐI
Ég fargaði hryssu á hausti sem leið,
hún var hnarreist og gljáandi skjótt;
ég hafði átt fjölmarga ferlega reið,
á þeim farkosti er dimmdi af nótt;
ég vissi engan betri né blíðari vin
eða brjóst með svo óskeikult þor;
ég elskaði Skjónu og allt hennar kyn,
sem í afdölum fellur úr hor.
Svo hélt ég til Víkur í Háskólann
minn,
þar sem hámenning þjóðanna sat,
og klöngraðist hingað í kjallarann inn,
fékk mér kaffi og pantaði mat.
Hann kom - en ég þagði og átti ekki orð,
þegar ungfrúin rétti mér krás,
því þar var hún Skjóna mín borin á
borð,
Ýmist buff eða steik eða glás.
Ég hakkaði, Skjóna mín, hjartað úr þér,
eins og heiðingi í afguðatrú,
ég keyrði þig forðum í klofinu á mér.
í kjaftinum bryð ég þig nú.
Með kartöflum át ég þann einasta vin,
sem aldregi brást mér í neyð,
og lét oní magann í gegnum mitt gin
það góðhross sem forðum ég reið.
Þá fannst mér sem heyrði ég hneggið í
þér
og horfði á þinn liðuga fót,
og hlustaði á vesalings magann í mér,
sem möglaði og streittist í mót;
þú titraðir ögn milli tannanna í mér,
ég tuggði þig, Skjóna mín góð,
svo fann ég í maganum frýsið í þér
og fjörkippi og náttúruhljóð.
Og næst ét ég Léttfeta, Gretti og Glám
og Gulltoppi sting ég í munn,
og Borgfjörð og Skagfjörð og Blesa og Gám,
þá er bikarinn drukkinn í grunn.
Nú get ég ei elskað það graðhestakyn,
sem gerir mér borðhaldið kross,
ég stanga úr tönnunum sin eftir sin:
Það er saurlíf að matreiða hross.
Lag: Erlent lag
Texti: Kristján Eldjárn Þorarinsson