SOFÐU UNGA ÁSTIN MÍN

Sofðu unga ástin mín,
- úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt, sem myrkrið veit,
- minn er hugur þungur.
Oft ég svartan sandinn leit
svíða grænan engireit.
Í jöklinum búa dauða djúpar sprungur.

Sofðu lengi, sofðu rótt,
- seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt.
Að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.

Sendiš mér gjarnan póst ef žiš finniš villur ķ textunum
en takiš gjarnan fram viš hvaša texta er įtt.