UM ÁSTINA OG ÖRLÖG EYJÓLFS BÓNDA
Dag einn þegar allt er með felldu í afdalnum
Býst Eyólfur bóndi að huga að sækúnni
í hafinu.
Með herðakistil og klumbufót sinn þjóðkunnann,
klöngrast hann leið sína hnjótandi í skósíðu
trafinu.
Ekki hefur Eyólfur lengi dorgað
þegar einhyrningur kynja- og kostagripur
með gullbúinn söðull glitrandi silfurmél
gneggjar og prjónar í fjallsrót svo fimur og lipur.
Eyólfur bóndi hlíðir kalli klársins.
Kýr úr sjó víkja úr huga nokkra hríð.
Staulast í átt til dýrsins grandvar og gætinn.
Grunar margt sitt og læðist á sveig upp í hlíð.
Einhyrndur jórinn lætur sér fátt um finnast.
Fretar hátt, þekkir bóndans græðgi stóra.
Bíður með stolti hins bragðvísa furðudýrs
búra sem nálægist kominn á fætur fjóra.
Fágæt skepnan skimar líkt og dreymin
skásettum augum í kringum sig kankvíslega.
Bóndi hyggst grípa í fax en finnur ekki.
Fákur er horfinn á veg allra vega.
Rís upp Eyólfur einhyrningur er í braut.
Óborin von í brjósti dauðanum deyr.
Röltir niður brattann til beljandi hafsins.
Bíður eilífð en sækýr er ei meir.
Gengur til náða nákaldur sefur óvært.
Napurlegir draumar sækja hann heim.
Þramma óraveg yfir sjö fjöll og sjö höf.
Í sífelldri leitinni að furðudýrum tveim.
Ókátur bóndann árrisull að venju.
Í öfugum sokknum spýtir mórauðu, hlær.
Mýgur í hlaðið til veðurs á tíkartríni
tárum boga sem glitrar í lofti skær.
Dagur er risinn rauðir draumar bláir.
Riða til falls fyrir gný hins hraðfleyga hana.
Mál er að linni óræðum ógnum sólar.
Sem náttvirtum vindum fláræður beiskan bana
Gnæfir tindur slútir yfir útihús.
Alda hafsins brotnar á bæjarvegg.
Hvort er oss vært í votri gröf og kaldri,
eða af öðrum skekinn og grýttri við fjallsins egg?
Þagnar bóndi, þögul tík og sólin.
Þögn ríkir einráð yfir landi og þjóð.
Grýpur þá staf og staulast niður veginn.
Stefnir í allar áttir og enga þó.
Í sturlunnar móðu hverfa fjöll og firð.
Fetar sig naumlega bóndi á marflatri sléttu.
Hnýtur, rís á fætur húna velli.
Finnur sér enga leið að ganga með réttu.
Nóttin hnýgur björt og bleikra ljósa.
En blátt mun og daga lilju myrkrið ríkja.
Veglaus slétta teygir sig ókunnar áttir.
Eyólfur fetar sig, aldrei að eigi víkja.
"Velkominn Eyólfur!" Óðinn fagnar gramur.
Andskeittar kenndir stríða um völd í hug.
"Vel". Mælti Eyólfur. "Ei er til ölsetu boðið,
etjum saman nú kappi voru og dug."
Kvöldar, haustar, dagar dimmra nátta.
Dúsir í fagnaðarhlekkjum dýflissuglaum.
Óðinn bónda og býður lúðurhljómsins.
Biblíufélagið gefur honum gaum.
Lag: Megas
Texti: Megas
Flytjandi: Megas