VERST AF ÖLLU
Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík.
Kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík.
Vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig.
Elda sjálfur, vita veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
Táfýlan að drepa þig.
Laumast heim eitt kvöld með konu,
kanna hennar innstu rök.
Æfa fyrir neðan nafla
náttúrunar glímutök.
Losa það sem þarf að losa.
Þukla eins og venjan er.
Leikinn við að ljúga og brosa,
látast elska, verða ber.
Sýna allar æfingarnar.
Eina kvöldstund gleyma sér.
Vita að þegar vaknar aftur
verður allt jafn tómt sem fyrr.
Konan sér í fötin flýtir,
fer í burtu. Lokast dyr.
Þú ert einn í þínu rusli,
þessi stund er óðar gleymd.
Sólin inn um gluggann gægist,
glottir yfir þinni eymd.
Þessi nótt úr þínum huga
þurrkuð út og mun ei geymd.
Þannig einn af öðrum líður
ógnarlangur dagur hjá.
Glingrað oft við öl um nætur,
einsemd þannig gleyma má.
Þyrfti víst að þvo og hreinsa,
þyrfti margt að gera við,
ekkert þér úr verki verður,
vesöldin á hvora hlið.
Ef þú gætir burt þú færir.
Ferlegt mjög er ástandið.
Verst af öllu er í heimi
einn að búa í Reykjavík.
Kúldrast uppi á kvistherbergi
í kulda og hugsa um pólitík.
Vanta félagsskap og finnast
fólkið líta niður á þig.
Elda sjálfur, vita að veslings
vömbin er að gefa sig.
Troðfullt allt af tómum flöskum.
Táfýlan að drepa þig.
Flytjandi: Ríó Tríó
Texti: Jónas Friðrik