ÆVINTÝRI Á GÖNGUFÖR
Úr fimmtíu senta glasinu ég fengið gat ei nóg,
svo ég fleigði því á brautina og þagði.
En tók upp aðra pyttlu og tappa úr henni dró
og tæmdi hana líka á augabragði.
Mér sortnaði fyrir augum og sýndist komin nótt,
í sál og líkama virtist þrotin kraftur.
Ég steyptist beint á hausinn, en stóð upp aftur fjótt
og steyptist síðan beint á hausinn aftur.
Svo lá ég eins og skata, uns líða tók á
dag,
það leit út sem mig enginn vildi finna.
Ég hélt ég væri dauður og hefði fengið
slag
og hefði kannski átt að drekka minna.
Þó komst ég samt á fætur og kominn er nú
hér,
en kölski gamli missti vænsta sauðinn.
Og loksins hefur sannast á Lazarusi og mér,
að lífuð - það er sterkara en dauðinn.
Texti: K.N. Júlíusson